νυδιάστατος κόσμος

Ορολογία στη μαθηματική επιστήμη με προεκτάσεις στη φιλοσοφία. Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα η ευκλείδια γεωμετρία που περιγράφει τρισδιάστατα συστήματα έπαψε να αποτελεί το κύριο εργαλείο στα χέρια των μαθηματικών. Σε αυτό συντέλεσαν οι εσωτερικές ελλείψεις της θεωρίας του Ευκλείδη και οι αυξημένες απαιτήσεις των καιρών. Πρωτοπόρος στην προσπάθεια επινόησης νέων μεθόδων είναι ο Γερμανός μαθηματικός Νταβίντ Χίλμπερτ (1862 – 1943) που με το βιβλίο του Οι θεμελιώδεις βάσεις της Γεωμετρίας, εγκαινιάζει τα αφηρημένα μαθηματικά του εικοστού αιώνα. Στο βιβλίο αυτό ορίζονται, για πρώτη φορά, ανυσματικός χώρος ν-διαστάσεων, όπου τα ανύσματα χαρακτηρίζονται από πολλαπλότητα ν. Η ανακάλυψη αυτή έδωσε μεγάλη ώθηση στην εξέλιξη των μαθηματικών, και ιδιαίτερα της άλγεβρας και της τοπολογίας. Επίσης, στις φυσικές επιστήμες - που βρίσκονται σε αλματώδη άνοδο στις αρχές του αιώνα μας - και στους κλάδους της κβαντομηχανικής, των πυρηνικών σωματιδίων και της σχετικότητας, όπου εισάγεται ο τετραδιάστατος κόσμος του χωροχρόνου από τον Μινκόφσκι. Έτσι απομακρυνόμαστε από τον απτό και αισθητό κόσμο των τριών διαστάσεων και δημιουργούμε στον χώρο της φαντασίας μας έναν υποθετικό ν.κ., όπου όλα τα συστατικά του περιγράφονται από συντεταγμένες και όπου το ν αυτό μπορεί να παίρνει και άπειρες ακόμα τιμές.